Ik las eerder Creation Lake. Dit boek beviel.
De Vlammenwerpers staat op de lijst van de 100 beste boeken van deze eeuw van The New York Times. Geloof je me niet? Het staat hier op wikipedia, en hier meteen op Goodreads (ideaal om je leeslijst aan te vullen).
Ik kwam dit boek tegen in de Krook.
Conclusie: ik ontleende het boek, borg het op in een sobere draagtas van viermaal met ijswater gewassen Egyptisch katoen, en vervolgens las ik het.
Mening:
Dit is een goed boek. Een zeer goed boek. Het is een psychologische bildungsroman over een vrouw die opgroeide in Reno, Nevada (en daardoor ook Reno genoemd wordt), maar het kunstenaarsavontuur gaat opzoeken in New York in de jaren 1970. Daar komt ze in contact met allerlei kunstenaars, vaak oudere mannen, die haar veroveren, op manieren die ze zelf niet zo goed lijkt te begrijpen. Ze is onzeker over haar eigen stappen in de kunstenaarswereld, en komt uiteindelijk Sandro tegen, de erfgenaam van een Italiaanse ondernemersfamilie, en via hem en als bij toeval raakt ze betrokken bij zware maatschappelijke onrust in Italië.
En o ja, ze rijdt ook met motoren:
Ik parkeerde de motor en liep langs de open pits. Racewagens en motoren werden van trailers en diepladers op de brug gereden, er werden kabels uitgerold en aangesloten op generatoren, benzine werd uit grote blikken via trechters in plastic jerrycans gedaan. Roze benzine en synthetische rode motorolie drupten in het zout als weglekkend vocht in een slagerij. Van dichtbij had het zout de kleur van ongebleekte suiker, maar het zonlicht maakte het tot het allerfelste wit. Alleen als er even een wolk voor de zon langs schoof en de aarde een andere sfeer gaf - koel en aanlokkelijk somber - toonde het zout zijn ware lichtbeige kleur. Als de wolk weer wegdreef, verbleekte alles tot het blikkerende wit van molybdeenvet.
Kushner springt in de hoofdstukken door de tijd, en tussen de personages, wat het boek een kaleidoscopische inslag geeft, en vaart. De kracht van haar schrijven zit in de fijngevoelige psychologie in en tussen de personages, die ze meesterlijk neerzet en verweeft met ruimere maatschappelijke ontwikkelingen.
Geen quote hiervan, geloof me maar.
Wel een laatste, andere quote:
Na de oorlog werden Sandro en Roberto met stenen bekogeld als ze naar school liepen. Hun vader haalde hen terug naar Bellagio, waar de jongens met koeienvlaaien werden bekogeld en één keer onder een voorwendsel naar een zwerm woedende bijen werden gelokt die hen overal hadden gestoken, veel vaker dan Sandro ooit voor mogelijk had gehouden. Werd hij gestoken omdat het hem ontbrak aan aangeboren deugden, deugden die de kinderen die hen in de bijenzwerm hadden geduwd wel bezaten? Hadden die kinderen zich wel tegen Mussolini verzet? Nee. Deed het ertoe wie er aangeboren deugden bezat? Nee. Alle mensen bezaten een mengeling van goede en slechte karaktertrekken, en het was een belediging voor de complexiteit van de mens om te doen alsof het kaf van het koren kon worden gescheiden. Tegelijkertijd begreep Sandro wel dat mensen geneigd waren alleen hun eigen tegenstrijdigheden te accepteren en niet die van anderen. Het was prima als je zelf niet brandschoon was, zelf te weten dat je geen engel was, maar andere mensen moesten wel duidelijk verdeeld kunnen worden in goed en slecht.
Commentaires