Ik heb geen idee hoe Jamal Ouariachi ooit op mijn radar is gekomen, maar ik ken zijn meta-schrijverij iets beter dan zijn fictiewerk. Met meta-schrijverij bedoel ik zijn schrijven over schrijven, iets waarin hij volgens mij erg bedreven is.
Hij is scherp, doordacht, cassant, brutaal soms, maar steeds onderhoudend en vol inzichten. Je kan dat hier allemaal zelf ontdekken: https://www.jamalouariachi.nl/. Hij heeft ook een nieuwsbrief die de moeite is.
Ik heb hem ooit geld gegeven om toegang te krijgen tot een reeks blogposts met als titel: 'een kortverhaal in tien weken', waarin hij handvaten aanreikt aan beginnende schrijvers om op een gestructureerde manier een volwaardig verhaal te schrijven. Alles ligt afgeprint klaar, al maanden. Er zit geen voortgang in dat project.
Dan maar een blik op een bundel met zijn kortverhalen. Aan het einde schrijft hij in een uitgebreide noot van de auteur een soort van state of affairs van de kortverhalenwereld in de lage landen, en zoals je zelf wel kan vermoeden is die niet bijster goed. Hij voegt er ook fijntjes aan toe dat hij zelf niet kan beoordelen of zijn harde oordeel over de kwaliteit van de verhalen van anderen hem ertoe heeft aangezet om er zelf dan flink bovenuit te stijgen, en daar komen we tot de kern van de zaak: voor mij niet echt.
In zijn schrijven over schrijven heeft hij het erg vaak over techniek, soms truukjes die je als schrijver kan toepassen om een bepaald doel te bereiken. En uiteraard is dat nodig, en uiteraard gulpt er bij de meeste schrijvers niet spontaan een perfect gecomponeerd verhaal uit de pen, maar in deze bundel had ik het gevoel dat er iets fundamenteels ontbrak. Het was te veel 'meh' en te weinig 'yes' of 'haha' of 'wow'.
Dat had ik bijvoorbeeld eerder wel al bij Michel Faber, George Saunders, of Tsjechov, maar dichter bij huis eerder dit jaar ook bij die gast, hoe heet die ook al weer, je weet wel, ja, die kerel, ik denk dat het de man is van Lize Spit, ken je die, dat is ook een schrijfster maar dan uit Vlaanderen. Bob, denk ik, of neen, Rob, Rob Van Essen.
Het heeft er ook mee te maken dat ik stilistisch op mijn honger blijf zitten bij Ouariachi. Niet dat er wat aan mankeert, maar het mag voor mij een beetje meer knallen. Heel verdienstelijk allemaal, maar toch te vaak te weinig beklijvend.
Yorumlar